Op sommige sites van invoerders staan de verkoopprijzen van de tegels die ze invoeren in detail en per fabriek. Soms alleen toegankelijk voor hun klanten tegelwinkels. Een tegelwinkel is niet verplicht zich aan deze tarieven te houden. Een tegelwinkel is ook niet verplicht de echte originele naam van de tegel en de fabrikant ervan te vermelden. Alleen in Europa zijn er honderden fabrieken met elk heel wat collecties, die op zich veel soorten tegels bevatten. De keuze is bij wijze van spreken onbeperkt en de prijzen navenant.
Een tegel wordt gemaakt uit een aantal grondstoffen : goedkope en dure. Hoeveel van elks ? Dat bepaalt de kwaliteit van de tegel. Een fabriek kan zijn tegels in lage loonlanden laten produceren. De Italianen zijn daarmee begonnen in China en een oliesjeik heeft zelfs een fabriek in Bangladesh. In Oost-Europa zit ook een grote fabrikant met fabrieken in heel wat van die landen. Een fabriek is niet verplkicht zijn tegels door een onafhankelijk labo te laten testen. Evenmin om zélf een technische fiche vrij te geven. Die toestand is geen bos, maar een oerwoud.
Dan heb je nog de mode in de keramische tegels. De designers van een fabriek brengen een innovatie op de markt en binnen het jaar liggen de plagiaten reeds op de markt tegen een lagere prijs, dito kwaliteit.
De duurste tegel die ik ooit geplaatst heb was iets van 250.00 euro. De goedkoopste iets van 7.00 euro.
jp