Ik begrijp niet wat je met uw laatste reactie bedoelt.
In ieder geval, met zeer oude woningen bedoel ik woningen die gebouwd zijn voor 1950. Bij de woningen die daarna gebouwd werden was het verwerken van een waterkering al zeer gebruikelijk.
Maar ook lang daarvoor werd er al bij de meer hoogwaardige bouwwerken een soort van horizontale barriere tegen opstijgend vocht gebruikt. Ik denk dan bijvoorbeeld aan teerpapier of leisteen tussen de onderste lagen of aan een zogenaamd trassraam waarbij voor de onderste lagen harder gebakken stenen (kleiklinkers) werden gebruikt samen met een kalkmortel vermengd met trass (trassmortel) die waterafstotender was dan de gewone kalkmortel.
Enfin, om maar te zeggen: de geschiedenis heeft ons geleerd dat er omwille van opstijgend grondvocht wel degelijk nood is aan een waterkering tussen de ondergrondse en de bovengrondse muren. Het is dan ook een evidentie voor al wie ervaring heeft met de bouw.
En dus, om bij het topic te blijven: het is volkomen normaal in vele bestaande woningen dat de muur onder de waterkering (achter de plint) vochtiger is dan boven de waterkering en dat je daar aandacht voor moet hebben zodat je daar geen vochtbrug veroorzaakt.